Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ...

Κάθε φορά που μια καινούρια μέρα χάραζε, σ' έβρισκε στον σταθμό των τρένων...Καθόσουν τρεμμάμενος σ' ένα παγκάκι και τα τρένα που έφευγαν κοιτούσες... Τα τρένα που ποτέ σου πάνω τους δεν τόλμησες ν' ανέβεις...
Τα κοίταζες με φθόνο για κείνους που πάνω τους κατάφερναν ν' ανέβουν για να πάνε σε μέρη μαγικά... Τα κοίταζες με θαυμασμό για κείνους που τις αλυσίδες τους πετύχαιναν να σπάσουν... Τα κοίταζες με την ελπίδα να βρεις το κουράγιο και να μπορέσεις ν' ανέβεις σ' ένα απο αυτά για να συναντήσεις επιτέλους τα όνειρα σου...

Κάθε φορά που ένα καινούριο τρένο σφύριζε για να φύγει, πάλευες να κόψεις τις ρίζες που σε κρατούσαν σφιχτά στη γη δεμένο... Κι όλο και ορκιζόσουνα πως στο επόμενο θ' ανέβεις... Και κάθε φορά, το απόβραδο σ' έβρισκε πάλι εκεί, στο ίδιο παγκάκι καθισμένο... Λες κι ένα χέρι μαγικό, απο τις αναμνήσεις σου φτιαγμένο, δε σ' άφηνε τη σκάλα να πλησιάσεις... Και περνούσαν οι χειμώνες, φεύγαν και τα καλοκαίρια κι εσύ εκεί, παρέα μ' ένα δάκρυ... Με το σώμα σου να ζυγίζει κάθε φορά και πιο πολύ... Και την καρδιά σου σφιγμένη όλο και πιο γερά στη μέγγενη της απελπισίας... Δεν έβρισκες τη δύναμη να σηκωθείς, τα πόδια να κουνήσεις... Ηταν βαριά κι ακίνητα λες και τα 'χαν καρφωμένα, βήμα να μη μπορούν να κάνουν... Αρνιότανε ν' ακολουθήσουν το πεπρωμένο που η ψυχή σου διψασμένη αποζητούσε... Κι έκλαιγες που δεν μπορούσες τη μοίρα σου ν' ακολουθήσεις, κι έκλαιγες σα μικρό παιδί που μ' εφιάλτες το γεμίσαν... Και πονούσε φρικτά η πληγή απ' τα κομμένα σου φτερά... Μα το παυσίπονο ήταν μόνο πάνω στο τρένο...
Μα κοιτά εκεί, μακριά, άκου το σφύριγμα του... Είναι το τελευταίο τρένο που περνά... Δεν θα περάσει πια άλλο... Κι ο σταθμός θα μείνει έρημος και παγερός, άδειος, τ' όνειρα σου να περιπάιζει... Μη μείνεις μονάχος, μην αφήσεις να σου ξεσκίζουν την ψυχή σα να 'σουν ο νέος Προμηθέας... Άρπαξε την πόρτα κι άνοιξ' την για μια φορά μονάχα... Στη σκάλα που οδηγεί στο τρένο κρατήσου και το ταξίδι που ονειρεύεσαι ξεκίνα... Σήμερα είναι η μέρα, τώρα είναι η ώρα... Το αύριο τελείωσε, το μετά δεν υπάρχει πια...
 Μην το χάσεις κι αυτό το τρένο, ίσως να 'ναι το τελευταίο...