« Ευτύχισα για αρκετά χρόνια να χρησιμοποιώ το τραμ, για να πηγαίνω στον πατέρα μου σχεδόν καθημερινά φαγητό και ότι άλλο χρειάζονταν. Το σπίτι μας ήταν στην Ξηροκρήνη.
Κατέβαινα στο Βαρδάρη και από εκεί έπαιρνα το τραμ και πήγαινα στην πλατεία Χιρς. Εκεί ήταν το μαγαζί του πατέρα μου όπου έφτιαχνε κάρα . Ήταν για μένα ιδιαίτερα μεγάλη χαρά να ταξιδεύω με το τραμ. Διασχίζαμε την Εγνατία, περνούσαμε κάτω από την Καμάρα και περνώντας το νότιο μέρος της έκθεσης έφτανα στο τέρμα.
Το τραμ πήγαινε σιγά και πολλά παιδιά έκαναν σκαλομαρία. Κρέμονταν πίσω από την ουρά για να μην πληρώνουν εισιτήριο. Τότε εγώ πλήρωνα 3 δεκάρες. Είχαν άξια τότες οι δεκάρες. Οι υπάλληλοι του τραμ φώναζαν να φύγουν τα παιδιά από πίσω γιατί υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστούν.
Κατέβαινα στο Βαρδάρη και από εκεί έπαιρνα το τραμ και πήγαινα στην πλατεία Χιρς. Εκεί ήταν το μαγαζί του πατέρα μου όπου έφτιαχνε κάρα . Ήταν για μένα ιδιαίτερα μεγάλη χαρά να ταξιδεύω με το τραμ. Διασχίζαμε την Εγνατία, περνούσαμε κάτω από την Καμάρα και περνώντας το νότιο μέρος της έκθεσης έφτανα στο τέρμα.Το τραμ πήγαινε σιγά και πολλά παιδιά έκαναν σκαλομαρία. Κρέμονταν πίσω από την ουρά για να μην πληρώνουν εισιτήριο. Τότε εγώ πλήρωνα 3 δεκάρες. Είχαν άξια τότες οι δεκάρες. Οι υπάλληλοι του τραμ φώναζαν να φύγουν τα παιδιά από πίσω γιατί υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστούν.
Παλιά μας έλεγαν οι παππούδες, ότι φοβόντουσαν το τραμ και έλεγαν ότι αυτό είναι του σατανά το καρό (Σεϊτάν- αραπάς) και όταν το έβλεπαν να περνάει φώναζαν: " Έρχεται ο Σεϊτάν - αραπάς". Στην εποχή την δική μου δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα αλλά επειδή το τραμ ήταν κοντά στα σπίτια και πολύς κόσμος ήταν μέσα στις γραμμές.
Για αυτό υπήρχαν υπάλληλοι που ειδοποιούσαν τον κόσμο να φύγει από τις γραμμές για να μην γίνει κάποιο ατύχημα. Όταν έμαθα ότι θα σταματήσει το τραμ, τόσο εγώ όσο και πολύς κόσμος, στεναχωρηθήκαμε γιατί είχαμε «δεθεί» μαζί του.
Ήταν στιγμές που όταν τις θυμάμαι συγκινούμε. Θυμάμαι ακόμα όταν ξηλώθηκαν οι γραμμές και σταμάτησε να λειτουργεί, τα βαγόνια τα βάλανε στην Σταυρούπολη σε μια αλάνα.
Όσοι είχαν οικόπεδα αγόρασαν τα βαγόνια και αφού τα διαρρύθμισαν και τα έκαναν πολύ όμορφα τα χρησιμοποίησαν για κατοικίες» καταλήγει στην αφήγηση της η κ. Αγάπη Δημόθηρα. Ένα από τα βαγόνια πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε στο Φύληρο και χάρης στο ενδιαφέρον του Συλλόγου των Φίλων του Σιδηροδρόμου και ιδιαίτερα του προέδρου κ. Ευθύμιου Κοντόπουλου το βαγόνι μεταφέρθηκε στο μουσείο του Παλιού Σταθμού για αναπαλαίωση.
Συντάκτης: Χρήστος Γιαννακίδης
