Μαγευτικές διαδρομές με τρένο και πανέμορφοι ερωτεύσιμοι σιδηροδρομικοί σταθμοί χαράξαν τις ζωές μας.
Τα τρένα υπήρξαν ανέκαθεν το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο και τα επέλεγα πάντοτε για τα ταξίδια μου. Οι αυτοκινητόδρομοι δεν ακολουθούν τις ίδιες μαγευτικές διαδρομές και τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ τα αισθανόμουν πάντοτε άβολα. Προτιμούσα τα τρένα όπου μπορούσες να περπατήσεις στο διάδρομο για να ξεπιαστείς.
Όταν ήμουν παιδάκι έκανα αρκετές φορές τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Κομοτηνή. Μεγάλη διαδρομή, πολύωρη μα σε ξεπλήρωνε. Περίμενα ανυπόμονα να διασχίσουμε τα μαγευτικά στενά του Νέστου και ερωτεύτηκα αυτα τα μικρά ξεχωριστά κτήρια με τις μεγάλες ταμπέλες, τους πανέμορφους σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Αργότερα, όταν πέθανε η γιαγιά και ο παππούς, δεν είχα λόγο να συνεχίσω να πηγαίνω στην Κομοτηνή. Κι έφερε ο χρόνος μια άλλη διαδρομή τρένου να αγαπήσω, στην άλλη πλευρά του χάρτη αυτή τη φορά. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έκανα τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αμύνταιο στη ζωή μου. Μα πάντοτε περίμενα με την ίδια προσμονή να δω τη Βεγορίτιδα, σημάδι πως σε λίγο θα περπατώ στο αγαπημένο μου Νυμφαίο.
Μαγευτικές διαδρομές και πανέμορφους σταθμούς δε συναντάς φυσικά μόνο στη βόρεια Ελλάδα, απλά εγώ ταξίδευα κυρίως βόρεια. Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως τις εικόνες από το παράθυρο του τρένου πηγαίνοντας στα Καλάβρυτα, ειδικά το κομμάτι που άλλαζες τρένο κι ανέβαινες στον οδοντωτό από το Διακοφτό.
Τα τρένα υπήρξαν επισήμως ο πρώτος μου ξεναγός στην Ελλάδα. Μαζί τους γνώρισα τον πλούτο και τη γοητεία της ελληνικής γης. Φίλοι μου πιστοί στις διαδρομές μου οι παλιοί σιδηροδρομικοί σταθμοί, πως να μη τους αγαπήσω;
Οι παλιοί σιδηροδρομικοί σταθμοί
Τα κτήρια που ξεχωρίζω και αγαπώ περισσότερο στην Ελλάδα είναι οι παλιοί σιδηροδρομικοί σταθμοί, ιδιαίτερα οι μικροί. Κάποιοι από αυτούς τους σταθμούς δεν λειτουργούν σήμερα μα δε χάσανε τη γοητεία τους
Σύμφωνα με ένα αφιέρωμα που διάβασα (PDF) το πρώτο ηπειρωτικό σιδηροδρομικό δίκτυο που παραδόθηκε από τη γαλλική εταιρεία «Batignolles», οι σταθμοί ήταν απλοί όγκοι με νεοκλασικά και τοπικά στοιχεία: Αφίδνες, Αχαρνές, Αμφίκλεια κ.ά.
Στο δίκτυο Μακεδονίας-Θράκης κυριάρχησε ο κεντροευρωπαϊκός τύπος σταθμού, που εισήγαγε ο αυστριακός αρχιτέκτονας Josef Willas για λογαριασμό της αναδόχου εταιρείας κατασκευής του δικτύου, που τότε ήταν υπό οθωμανική κατοχή. Αυτοί ήταν ουσιαστικά και οι σταθμοί που αγάπησα περισσότερο.
Στην περιοχή του Έβρου, στο δίκτυο των Γ.Ε.Σ. (Γαλλοελληνικοί Σιδηρόδρομοι) αξιόλογης αισθητικής ήταν οι σταθμοί Αλεξανδρούπολης, Διδυμοτείχου και Πυθίου, που ήταν ξύλινοι και διώροφοι. Μέχρι εκεί δεν έφτανε η χάρη μου και δε θυμάμαι καθόλου ξύλινους σταθμούς τρένων.
Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν εκατοντάδες άτομα που αγαπούν με τον ίδιο τρόπο τα τρένα και τους παλιούς σιδηροδρομικούς σταθμούς. Τα τρένα, που ακόμα αναρωτιέμαι αν πρέπει να τα γράψω με ε ή αι. Παλιώσαν κι αυτά σαν την πρώτη γραφή τους.
Μαίρη Χαρίσκου
sheblogs.eu
