Γράφει ο Πέτρος Τρουπιώτης
Όπως σε όλα τα πράγματα στην χώρα μας ετσι και στον συνδικαλισμό, το έχουμε πει και άλλες φορ'ες, υπάρχει μια στρέβλωση. Ίσως μάλιστα στον συνδικαλισμό και μάλιστα στον συνδικαλισμό του δημοσίου τομέα και των ΔΕΚΟ, να υπάρχει μια πιο μεγάλη στρέβλωση στην..... χώρα μας.
Όπως σε όλα τα πράγματα στην χώρα μας ετσι και στον συνδικαλισμό, το έχουμε πει και άλλες φορ'ες, υπάρχει μια στρέβλωση. Ίσως μάλιστα στον συνδικαλισμό και μάλιστα στον συνδικαλισμό του δημοσίου τομέα και των ΔΕΚΟ, να υπάρχει μια πιο μεγάλη στρέβλωση στην..... χώρα μας.
Και γι αυτό βεβαία, δεν ευθύνονται μόνον οι συνδικαλιστές. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους , ευθύνονται και οι συνδικαλιστές, αλλά και οι κατά καιρούς κυβερνώντες και οι κατά διαστήματα διοικήσεις των οργανισμών, που έδιναν κάθε είδους προνόμια στους συνδικαλιστές με σκοπό να έχουν εργασιακή ηρεμία, αλλά και γενικότερα καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους.
Αλλά και οι υπάλληλοι, ή έστω μεγάλη μερίδα αυτών ευθύνεται για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και την εξουσία που έχουν αποκτήσει οι συνδικαλιστές. Και αυτό γιατί μερίδα εργαζομένων χρησιμοποιούσε συχνά τούς συνδικαλιστές, ως μέσο πίεσης, για μεταθέτεις, προαγωγές αλλά και για διορισμό συγγενών και φίλων.
Ετσι , δημιουργήθηκε ένα περίεργο, πρωτότυπο με την έννοια ότι συμβαίνει μόνον στην χωρά μας αλλά και φαύλο σύστημα , το όποιο τελικός εξυπηρετούσε συγκεκριμένα πρόσωπα ,κατά διαστήματα , (δηλαδή υπουργούς και διοικήσεις) όσο ήταν στις θέσεις, υπάλληλους , (όταν ήθελαν κάποια προαγωγή η μετάθεση ), αλλά μονίμως τον κεντρικό μοχλό των κινήσεων τους συνδικαλιστές.
Ετσι, οι συνδικαλιστές, απέκτησαν άτυπη αλλά πολύ ισχυρή εξουσία, Μια εξουσία που πολλές φόρες δεν είχε καν άμεση κομματική συσχέτιση ., αφού σε πολλές ΔΕΚΟ υπήρχε μια συμφωνία κυρίων για το μοίρασμα της μικρής εξουσίας στην κάθε υπηρεσία. Μοίρασμα που είχε να κάνει και με την επιρροή που είχε ο κάθε συνδικαλιστής το συγκεκριμένο εκλογικό σώμα της υπηρεσίας αλλά και με το ποιο κομμα ήταν στην εξουσία, άρα είχε στα χεριά του την διοίκηση .
Πρακτικά δηλαδή , συγκεκριμένοι συνδικαλιστές , ήταν μια άτυπη εξουσία , που σε συγκεκριμένα πράγματα έκαναν ότι ήθελαν γιατί καμία διοίκηση δεν είχε το θάρρος να τα βάλει μαζί τους.
Παράλληλα η εξουσία τους μεγάλωσε και έφτασε στην διοίκηση της ΓΣΕΕ που αποτελούσε το επόμενο βήμα συνδιαλλαγής με την κάθε εξουσία, ενώ αργά αλλά σταθερά συνδικαλιστές πέρναγαν το κατώφλι της Βουλής αλλά και έπαιρναν υπουργικές θέσεις, δημιουργώντας ένα άτυπο λόμπι υπέρ του συνδικαλισμού ( των κρατικών μην το ξεχνάμε επιχειρήσεων).
Τον φαύλο κύκλο αυτό της συνδιαλλαγής και των μικροεξουσιων , δεν μπόρεσε να τον σπάσει καμία κυβερνηση και κανένας υπουργός.
Ίσως μάλιστα καμία κυβερνηση και κανένας υπουργός δεν ήθελα να συγκρουστεί τελικά με όλο αυτό το κύκλωμα.
Γιατί μια σύγκρουση σήμαινε, απεργίες, αναστάτωση στις υπηρεσίες, πρόβλημα εκλογικό για το κομμα , αλλά και πρόβλημα για τους ιδίους τους πολιτικούς αφού το σύστημα «καθοδηγούσε» εμμέσως και στην σταυροδρόμια , στις εθνικές εκλογές.
Τώρα εχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Και κάτι πρέπει να γίνει , αφού όλα τα δεδομένα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Σταθερές καταρρέουν και συστήματα αναθεωρούνται.
Είναι σαφές ότι οι συνδικαλιστές προσπαθούν να κρατήσουν την εξουσία τους.
Αν ο κ Σαμαράς δεν κινηθεί δυναμικά και γρήγορα, δεν πρόκειται να γίνει κάτι και θα επανέλθουμε στα ιδία.
Ήδη, τα πρώτα σημεία αντίστασης έχουν εμφανίσει στην συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ. Και εδώ ο κ Σαμαράς, οφείλει να κινηθεί άμεσα και δυναμικά.
ptroupiotis@yahoo.gr
