Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Ο σιδηροδρομικός που έζησε βίωσε το δικό του Εξπρές του Μεσονυχτίου μιλά στα «Σιδηροδρομικα Νέα».


Μια απίστευτη ιστορία, που μόνο η γνωστή συγγραφέας αστυνομικών διηγημάτων Αγκάθα Κρίστι θα μπορούσε να περιγράψει και ένας δαιμόνιος αστυνομικός ερευνητής σαν τον Ηρακλή Πουαρό θα μπορούσε να βρει και να αποκαλύψει, είναι η ιστορία αυτή που έζησε και βίωσε ο σιδηροδρομικός κ. Χαράλαμπος Αναστασιάδης. Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας περιγράψει το χρονικό της δικής του απίστευτης περιπέτειας . «Εργάζομαι ως Συνοδός Κλιναμαξών-Κλινοθεσίων στον ΟΣΕ. Το Σάββατο 26 Αυγούστου 2006 με συνέλαβαν στα σιδηροδρομικά σύνορα με την Ελλάδα οι τουρκικές αστυνομικές αρχές του Ουζούν Κιοπρού, με την κατηγορία της εμπορίας και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Βρέθηκα κατηγορούμενος γιατί, όπως ισχυρίστηκαν οι αστυνομικοί, ο χώρος όπου βρέθηκαν οι ναρκωτικές ουσίες άνοιγε και έκλεινε μόνο με το δικό μου ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ! Το γνωστό σε όλους μας… καρέ!! Ακόμη και αν δεχτώ πως το καρέ είναι… ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ, γιατί δεν συνέλαβαν και τον Τούρκο προϊστάμενο της αμαξοστοιχίας μαζί με τους υπόλοιπους Τούρκους υπαλλήλους του τουρκικού σιδηρόδρομου, που και εκείνοι έφεραν ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ; Και επειδή τα "γιατί" είναι αμέτρητα, θα σας περιγράψω επιγραμματικά την πραγματική συνέχεια, γιατί μόνο ΕΓΩ την ξέρω και κανένας άλλος, χωρίς να γίνω κουραστικός. Πέρασα όλη την ημέρα του Σαββάτου 26/08/2006 και της Κυριακής 27/08/2006 περιφερόμενος στα νοσοκομεία και στις αρμόδιες υπηρεσίες για τέτοιες υποθέσεις του Ουζούν Κιοπρού, κάνοντας συνέχεια ιατρικές εξετάσεις, καταθέσεις, δίνοντας δακτυλικά αποτυπώματα… βλέποντας τα τρένα να περνούν στην Ελλάδα και εγώ να μένω εκεί! Όλα αυτά συνέβαιναν κατά την διάρκεια της ημέρας. Οι δύο νύχτες ήταν ακόμη χειρότερες, αφού κοιμήθηκα στα κρατητήρια, ξαπλωμένος στο πάτωμα, φορώντας την υπηρεσιακή μου στολή! Την Δευτέρα 28 Αυγούστου 2006 οδηγήθηκα στον εισαγγελέα μαζί με άλλους δύο κατηγορούμενους -έναν Έλληνα και έναν Ολλανδό. Ο Ολλανδός αφέθηκε ελεύθερος και εγώ με τον άλλο Έλληνα οδηγηθήκαμε στο δικαστήριο. Ο δικαστής, αφού πρώτα δεν δέχθηκε κατάθεση από τον επαγγελματία κλειδαρά που φέραμε για να πει πως το καρέ δεν είναι… ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ, μου έδειξε τον δρόμο της ΦΥΛΑΚΗΣ! Αμέσως οι δικηγόροι κατέθεσαν αίτηση αποφυλάκισης, η απάντηση της οποίας βγήκε την Πέμπτη 31 Αυγούστου 2006. Ποια ήταν απάντηση του δικαστηρίου; Δεκτό το αίτημα αποφυλάκισης για τον άλλο Έλληνα, αρνητική για μένα! Φανταστείτε την εικόνα των δικών μου ανθρώπων που ήρθαν στο πρώτο επισκεπτήριο να με δουν, καθώς κοιτούσαν τον άλλο κατηγορούμενο να φεύγει και εμένα να είμαι ακόμη μέσα! Από εκείνη την ώρα και μετά σχεδόν κάθε εβδομάδα οι δικηγόροι κατέθεταν αίτηση αποφυλάκισης και πάντα η απάντηση ήταν αρνητική! Ήμουν συνέχεια με την ελπίδα ότι από Δευτέρα θα βγω ή ότι από την άλλη εβδομάδα θα είμαι ελεύθερος, και οι Δευτέρες περνούσαν, οι εβδομάδες με προσπερνούσαν, και εγώ ακόμη στη ΦΥΛΑΚΗ! Σε έναν χώρο με άλλους 14-15 κρατούμενους, οι οποίοι δεν μιλούσαν ελληνικά, με ένα προαύλιο 10 επί 10, με ένα κοινό μπάνιο και τουαλέτα χωρίς πάντα ζεστό νερό, με φαγητό που δεν ήταν από τα καλύτερα, με έναν εγωισμό καταρρακωμένο, με μια αξιοπρέπεια καθημερινά απειλούμενη, με έναν αβάσταχτο πόνο στην καρδιά και με ένα σωρό από αναπάντητα "γιατί", πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμη και σήμερα δίχως απάντηση! Έπειτα από 32 μέρες στις φυλακές του Ουζούν Κιοπρού, μεταφέρθηκα την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006 με χειροπέδες και συνοδεία στρατιωτικών και αστυνομικών με αυτόματα όπλα στις φυλακές της Ανδριανούπολης. Άλλο κλίμα, άλλοι κρατούμενοι, άλλες συνθήκες, με λίγα λόγια… πάλι από την αρχή! Μετά από 9 μέρες ήρθε και η μέρα της 2ης δίκης. Ο δικαστής πλέον είδε το παράλογο της υπόθεσης και με συνοπτικές διαδικασίες έλυσε την συνεδρίαση, αφήνοντάς με επιτέλους ελεύθερο στις 5 Οκτωβρίου 2006. Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007, μετά από έναν και πλέον χρόνο και 7 αναβολές της δίκης, η απόφαση του δικαστηρίου είναι οριστική τελεσίδικη  ΑΘΩΩΤΙΚΗ».
Στην προσωπική του αυτή περιπέτεια ο κ. Αναστασιάδης γνώρισε και την πραγματική αλληλεγγύη των συνάνθρωπων του αλλά γνώρισε την μικροψυχία και την κακία των ανθρώπων, που με περισσή ευκολία προσπάθησαν να σπιλώσουν την προσωπικότητα του. Δεν σεβάστηκαν ούτε το νεαρό της ηλικίας ούτε τα ψυχικά τραύματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σε νέο άνθρωπο. Σήμερα ο κ. Χαράλαμπος Αναστασιάδης περιμένει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την αποζημίωση του από το Τουρκικό κράτος Είναι δικαίωμα το οποίο το αναφέρει ρητά και η δικογραφία που έχει στα χέρια του έπειτα από την τελεσίδικη αθωωτική απόφαση των τουρκικών δικαστηρίων. Κλείνοντας την αναφορά μας στην πραγματικά συγκλονιστική περιπέτεια του κ. Χαραλάμπου Αναστασιάδη και προκειμένου να αποφευχθεί στο μέλλον παρόμοιο περιστατικό που όλοι απευχόμαστε, είναι προτροπή του για αλλαγή στο καθεστώς εργασίας στα τρένα. Όπως χαρακτηριστικά λέει : « Εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα για να αλλάξει το καθεστώς που διέπει το συγκεκριμένο δρομολόγιο! Οι συνάδελφοί μου κάνουν το ίδιο δρομολόγιο με τις ίδιες συνθήκες που επικρατούσαν και τότε, εντελώς εκτεθειμένοι στις ορέξεις οποιασδήποτε τουρκικής Αρχής»! Ευχή μας είναι να μην βρεθεί άνθρωπος στην Θέση του νεαρού Χαραλάμπου Αναστασιάδη. Προτροπή μας, αν έχουν την γενναιοψυχία εκείνοι που τον πίκραναν να ζητήσουν συγγνώμη.