Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Βασίλης Καρκατσέλης Ο φωτογράφος των τραίνων


Με τον φωτογραφικό του φακό ο κ. Βασίλης Καρκατσέλης αποτυπώνει και μας ταξιδεύει σε τόπους και χώρους συναρπαστικούς όπως λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης. « Το τραίνο σε δίνει την δυνατότητα της μετάβασης από ένα τόπο σε ένα καινούργιο από μια κατάσταση σε μια διαφορετική από ένα ενδεχόμενο αδιέξοδο μπορούμε να μεταφερθούμε σε μια ελπίδα πηγαίνοντας κάπου αλλού βιώνουμε και ελπίζουμε πάντα ότι θα είναι κάτι καλύτερο, παρά το γεγονός όπως λέει ο Καβάφης σε όποια πόλη και αν πας ότι αφίσες θα συναντήσεις όποιος ήσουνα θα παραμείνεις κάτι που όμως δεν συμβαίνει με αυτούς που ταξιδεύουν με τα τραίνα ελπίζουμε πάντα ότι κάτι καλύτερο που πρόκειται να έρθει». Για τον κ. Καρκατσέλη έχει και μια αλλά διάσταση η φωτογράφηση των τραίνων, αυτή της ψυχικής εφορίας. « Μέσου του τραίνου δηλαδή μέσου αυτής της ψυχικής διαδικασίας αλλαγής του ψυχικού μας κόσμου από την στιγμή που φτάνουμε στην αποβάθρα, που φορτώνουμε, που περιμένουμε το τραίνο, που μπαίνει η βγαίνει η βρίσκουμε την θέση μας ην ψυχική μας κατάσταση αλλάζει σιγά – σιγά δεν ξέρω πως συμβαίνει αλλά το έχω διερώτηση και σε άλλους φίλους σε ανθρώπους που ταξιδεύουν με το τραίνο ειδικός ο ψυχικός μας κόσμος αλλάζει. Ξεκινά το τραίνο η φύση ξεκινά και περνά από τα παράθυρα οι διαφορές των κλιματικών συνθηκών από ένα τόπο σε ένα άλλο επίσης περνά από τα παράθυρα, μέσα στο ίδιο βαγόνι στο καφέ μπαρ υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν είναι της δικής μας ομάδας δεν είναι της δικής μας παρέας δεν είναι της δικής μας φιλοσοφικής αντίληψης καθώς τους μελετάς πάλι αρχίζεις να βλέπεις άλλα πράγματα και την ίδια στιγμή και με κάποια χρονικά διαστήματα που δεν τα βιώνουμε ξεχωριστά σε ένα ωραίο τοπίο όπως στο Λιτόχωρο ταξιδεύοντας προς Αθήνα σε λίγο βλέπουμε το ωραίο τοπίο της Λαμίας αυτά δυο πάνε το ένα κοντά στο άλλο και λίγο πιο πέρα η Αμφίκλεια και αμέσως αυτά τα τρία έρχονται σαν ένα στοιχείο μιας διαδρομής τρεις διαφορετικοί τόποι ενδεχόμενος τρεις διαφορετικές προοπτικές ενδεχομένως διαφορετικές λογικές αντιμετώπισης του τοπίου έξω από το παράθυρο έρχονται και κάθονται μέσα μας ως ένα. Σε συναρπάζει η διαδρομή την ίδια στιγμή αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια καινούργια σύνθεση όταν φτάνεις στο σταθμό όταν κατεβαίνεις στο σταθμό γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος αυτό μου άρεσε στην φωτογραφία».